06 ขโมย

นํ้าลดลงแล้ว
เหลือเพียงคราบสกปรกแปดเปื้อนตรงนั้น ตรงนี้
สุดคะเนยืนหันหน้าออกระเบียง มองสิ่งต่างๆ ด้วยดวงตาเงียบงัน

พี่ดาวกลับไปแล้ว ไม่มีน้ำตาอีกที่ป้ายรถเมล์
ฝนแห้งเหือดแต่ท้องฟ้ายังฉ่ำ
เมื่อส่งคนรัก(ใช่หรือ?)เสร็จแล้ว เด็กสาวก็เดินกลับบ้านลำพัง

กระต่ายและเค็นไปเรียนตามปกติ
คนห้องอื่นไปทำงาน ตึกสองชั้นที่มีเพียงแปดห้องอยู่ในความเงียบสงบ
เสียงลมพัดใบมะพร้าวมาเป็นครั้งคราว หัวใจสุดคะเนยังคงสับสน

ยืนคิดครู่หนึ่ง เด็กสาวก็หันหลังเข้าห้อง หยิบหนังสือบางเล่มพลิกดู
ในเวลาจิตใจเศร้าหมองเธอมักจะหาถ้อยคำดีๆ
มาชุบชูจิตใจ(ทำไมเธอยังเชื่อใน "คำ")

สายตาปะทะซองจดหมายสีน้ำตาลฉบับหนึ่ง

"มีจดหมายอีกฉบับด้วย เค็นรับให้ อยู่ในตะกร้า"
คำพูดของเค็นแว่วมา เธอลืมเสียสนิท

สุดคะเนหยิบซองจดหมายลงไปนั่งพิงผนังห้อง ลายมือบนหน้าซองไม่คุ้นตา
เขียนมาแค่ว่า "ถึงคุณสุดคะเน" ตามด้วยที่อยู่แห่งนี้

ใครกันหรือ...สุดคะเนฉีกซองช้าๆ



[นนทบุรี...

สุดคะเน...ใช่ไหมจ๊ะ

เธออาจจะรู้สึกเคยชินกับการได้รับจดหมายจากคนที่เธอไม่รู้จัก
พูดอีกอย่างคือ คนเขียนหนังสืออย่างคะเน
คงไม่แปลกใจกับการได้รับจดหมายจากคนอ่านที่ชื่นชอบงานของเธอ

ฉันก็คงไม่แตกต่างจากใครอื่น หรือหากจะแตกต่างก็คงเป็นตรงที่ว่า
ฉันไม่เคยรู้เลยว่า เวลาที่ผ่านมา เธอทำอะไรอยู่ที่ไหนบ้าง
เธอเขียนหนังสือกี่เล่ม และหนังสือเหล่านั้นชื่ออะไรบ้าง
ฉันแทบไม่รู้อะไรเลย นอกจากว่า เธอคือสุดคะเน

คนที่ฉันรู้จักเพียงชื่อเมื่อปี 2 ปีก่อน คนที่ฉันแอบหลงรักตัวหนังสือของเขา
อยากส่งจดหมาย อยากแนบใบหญ้าไปทักทาย และบอกว่าฉันดีใจที่ได้พบเขา

แต่ฉันกลับปล่อยให้เวลาผ่านไปเงียบๆ ปล่อยให้ใบไม้ผลัดใบไม่รู้จักกี่ฤดู
ปล่อยให้ลมแห่งชีวิตพัดพาความฝันปลิวหายไป
เหลือแต่ความจริงที่ต้องกระเสือกกระสนต่อสู้

จนกระทั่งวันหนึ่ง
ที่ฉันมีภาระรับผิดชอบมากมาย ต้องเป็น "ผู้ใหญ่" เต็มตัวตามภาวะทางสังคม
ฉันก็ได้พบกับเธออีก

ฉันจึงได้รู้ว่าความฝันที่หนีหายไปนานแสนนานกลับมาแล้ว...
แม้ว่าแววตาของฉันจะไม่ได้สดใสแวววาวเช่นวันก่อน
หากแทนที่ด้วยริ้วรอยแห่งชีวิตที่กร้าวมากขึ้นก็ตาม

บางสิ่งบางอย่างในชีวิตของเรา ผ่านมาเพียงเพื่อผ่านไป
แต่หลายครั้งที่เราไม่ปรารถนาให้มันจากไป

หากเธอยังไม่รีบไปทำอะไรที่ไหน นั่งอยู่ตรงนี้ก่อนเถอะ ได้ไหมจ๊ะ ฉันจะเล่าให้ฟัง...]



น่าประหลาดที่จดหมายจากคนแปลกหน้าทำให้รู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก

สุดคะเนอ่านต่อไป



[...เช้าวันนี้ฟ้าครึ้มเป็นสีเทาหม่น แต่ฉันได้กลิ่นลมหนาว
กระดิ่งที่แขวนไว้หน้าบ้านส่งเสียงคุยกับลมดังกรุ๋งกริ๋ง

บ้านของฉันอยู่ชานเมือง
เป็นสิ่งหนึ่งที่ได้มาพร้อมกับความเจ็บปวดและกระเสือกกระสนที่ยังไม่จบสิ้นลงง่ายๆ
แถวนี้คงจะกลายเป็นชุมนุมชนในเวลาอีกไม่นาน
ถึงตอนนั้น ฉันคงไม่ได้กลิ่นลมหนาวอีกต่อไป
ด้วยว่ามันคงพ่ายแพ้กลิ่นของความเป็นเมือง
ต้นโมกของฉันคงจะร้องไห้แข่งกับดอกพุดซ้อน...

บ้านหลังเก่าของฉันอยู่ใกล้แม่น้ำสายยาวที่ชื่อเจ้าพระยา
หนังสือแบบเรียนสังคมศึกษาสมัยก่อนเป็นเล่มที่ฉันชอบมาก
เพราะมีเรื่องราวที่เหมือนของฉัน คะเนรู้จักไหม บทที่บอกว่า

...บ้านของฉันเป็นบ้านชั้นเดียว ทำด้วยไม้ ทาสีฟ้า อยู่ริมน้ำ
เราอยู่กันหลายคน มีพ่อ มีแม่ มีพี่มีน้อง และฉัน เราเป็นสุขมาก...
ฉันจำได้ดี แต่เดี๋ยวนี้ฉันไม่มีบ้านสีฟ้าหลังนั้นอีกแล้ว...]

สุดคะเนละสายตาจากเนื้อความในจดหมาย
หัวใจวูบแปลบขึ้นครั้งหนึ่ง...บ้านหรือ...บ้านไม้ริมน้ำ
เธอก็มีนี่นะ เพียงแต่เป็นบ้านสีน้ำตาล
ใต้ถุนสูง ที่เคยมีเด็กชายแก่แดดคนหนึ่งส่งยิ้มตาหยี

มีพ่อ...มีแม่...มีหลายอย่างที่ที่อื่นไม่มี



เป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่สุดคะเนฉุกคิดว่า
เธอไม่ได้อยู่เพียงผู้เดียวในโลกใบนี้หรอก

แต่เธอลืมพวกเขาไป...



[ฉันรักแม่น้ำเจ้าพระยา ฉันชอบไปวิ่งเล่นริมน้ำ
รอดูดวงตะวันค่อยๆ ลับลงตรงสะพานข้ามแม่น้ำ
หลังบ้านเก่าฉันเป็นดงกล้วยน้ำว้า เช้าเปิดหน้าต่างหลังบ้านก็เจอใบตองเขียวระบัด
เห็นหัวปลีสีชมพูเข้ม กับเครือสีเหลืองนวลอยู่ตรงนั้นตรงนี้

ฉันเล่นในดงกล้วย มีกล้วยน้ำว้าสุกเป็นขนม
บางวันฉันได้กินแกงส้มหยวกกล้วย ได้กินหัวปลีต้มจิ้มน้ำพริก
ได้ช่วยห่อข้าวต้มมัด เมื่อนึ่งสุกหอมดี ฉันก็มีหน้าที่หิ้วไปแจกเพื่อนบ้าน
แล้วเราก็จะได้กินต้มหรือแกงจากบ้านอื่นๆ ในวันถัดไป

ชีวิตแบบนั้นฉันไม่เคยสัมผัสอีกเลยเมื่อมาอยู่ที่นี่ ฉันไม่อาจกลับไปอีกแล้ว
ฟังเพลงนี้ทีไร ฉันน้ำตาไหลทุกที คิดถึงบ้านเกิดหลังเก่า...

...สายน้ำมิหวนไหลทวนกลับ เหมือนวันเดือนเลื่อนลาลับ มิกลับหวนทวนมาใหม่
ผ่านเลยทั้งสุขทุกข์ระทม ตรม ผิดหวัง สมหวัง เหลือเพียงรอยฝังฤทัย
...จะยื้อยุด ฉุดเวลากลับมาไว้ ไม่มีวัน
...อดีตเยาว์วัยห่างไกลสุดหล้า แม้ความรักเสน่หา ยังลางเลือนตาดุจฝัน
...คนที่เราเคยรักดังดวงจิต คนที่เราเคยแนบชิดสัมพันธ์ ต้องสูญพราก
...ต้องจากกัน ไม่มีวันหวนคืนมา
...โอ้ชีวิตคนเรา เปรียบดุจสายน้ำไหล ล่องลอยผ่านไปตามกาลเวลา...]

กระดาษในมือมีรอยยับเกิดขึ้น เพลงที่ไม่รู้จักแม้ท่วงทำนองกรีดหัวใจล้ำลึก สุดคะเนน้ำตาร่วง

...อดีตเยาว์วัยห่างไกลสุดหล้า แม้ความรักเสน่หา ยังลางเลือนตาดุจฝัน...



"พี่คะเน..."
เสียงเด็กกระต่ายดังมาแต่ไกล ไม่ถึงนาที หางเปียยาวก็กวัดแกว่งหน้าประตู หายใจหอบแฮกๆ


"พี่คะเนขา...อุ้บ!"
กระต่ายตะลึง เมื่อเห็นตาดำสนิทที่เงยขึ้นมีหยดน้ำคลอ ขนตางอนเปียกชุ่ม
นานๆ สักครั้งสุดคะเนจึงจะเปิดประตูห้องกว้างอย่างนี้

ไม่รีรอ กระต่ายกระโดดเข้าหา สองแขนเล็กๆ โอบกอดคนโตกว่า

"โอ๋ๆ อย่าร้องไห้สิคะ บอกกระต่ายมา...ใครทำอะไรให้ ยายแก่คนนั้นใช่มั้ย...อุ้บ!"
กระต่ายปิดปากตัวเองแทบไม่ทัน รีบโยกตัวสุดคะเนไปมา

"อย่าเสียใจเลยนะคะ ดูกระต่ายสิ เสียใจเหมือนกันแต่ก็ทำใจได้..."
สุดคะเนเหลือบตาดูเด็กแก่แดด
แก้มยังมีสีชมพูเปื้อนเหงื่อ คงจากการออกแรงวิ่งขึ้นตึกมา รีบป้ายมือเช็ดน้ำตา

"พี่ไม่เป็นไร" เสียงแข็ง "ปล่อยเถอะ"

"ไม่"

กระต่ายยิ้มกริ่ม จูบแก้มข้างหนึ่งเสียงดัง

"อ่า...ชื่นใจจัง"

สุดคะเนหน้าแดงก่ำ ผลักเด็กสาวออกห่างตัว

"บ้าน่ากระต่าย"

"แน่ะ เขินก็เป็น"
กระต่ายไม่รู้ไม่ชี้ คิ้วเฉียงขมวดนิดหน่อยเมื่อเห็นจดหมายในมือรุ่นพี่

สุดคะเนรู้ทันความสงสัยนั้น รีบเก็บจดหมายเข้าซองทั้งที่ยังอ่านไม่จบ

"ทำไมกลับมาเร็ววันนี้ ไหนว่ามีซ้อมดนตรี"

"ยกเลิกไปแล้ว"
กระต่ายละมือจากคนที่หมายปอง สุดคะเนถอนใจโล่งอก รีบลุกขึ้นหาที่เก็บจดหมาย

ไม่เห็นเลยว่า สายตาของกระต่ายหม่นลงวูบหนึ่ง

"ทำไมล่ะ" สุดคะเนพลิกดูหลังซอง ลายมือไหวๆ เขียนว่า ""I Am the Moon."

"ก็...พี่คะเนไม่ยอมไปดูกระต่ายไง เลยไม่มีกำลังใจ เส้นเสียงอ่อนแรง"

กระต่ายว่าพลางชำเลืองดูอีกฝ่าย เมื่อเห็นสุดคะเนเฉยเมยก็ถอนใจ ดีดตัวลุกบ้าง

"ไปอาบน้ำดีกว่า เผื่อชีวิตจะดีขึ้น"

สุดคะเนหันมาดูเด็กขายาว หัวเราะเบาๆ

"เป็นเด็กก็ดีนะ เปลี่ยนใจง่าย"

"แหงสิ" กระต่ายทำปากยื่น
"ใครจะเหมือนพวกผู้ใหญ่ล่ะ ทำอะไรซับซ้อน
เค็นอีกคน เดี๋ยวนี้มีลับลมคมนัย ไปไหนก็ไม่ค่อยบอก สงสัยแอบมีแฟน"

"อ้าว ก็ดีนี่นา หวงเค้าทำไม"

"ไม่ได้หวง...ก็ทีเรานะ ห้ามโน่นห้ามนี่ ชอบผู้หญิงเหมือนกันก็ระวังไว้บ้าง
สังคมจะมองไม่ดี ทีตัวเองนะ มองผู้ชายลูกตาจะหลุดจากเบ้า!"

"ฮา" สุดคะเนส่ายหน้า เก็บจดหมายสีน้ำตาลลงลิ้นชักโต๊ะเขียนหนังสือ
"...อืม...แล้วกระต่ายไม่สนใจหรือ ถ้าใครจะมอง?"

"ไม่"ตอบชัดถ้อยชัดคำ

"กระต่ายมั่นใจตัวเอง ทำไมล่ะ นี่เรื่องหัวใจเราแท้ๆ" มือเล็กๆ ทาบบนหน้าอกตัวเอง

"ว่าได้ว่าไป ห้ามได้ห้ามไป กระต่ายจะเป็น จะทำ อย่างที่หัวใจบอกเท่านั้น"

เด็กผมเปียหายเข้าห้องข้างๆ ไปแล้ว ...

จะเป็น จะทำ อย่างที่หัวใจบอกเท่านั้น...งั้นหรือ


สุดคะเนลูบแก้มข้างที่โดนขโมยจูบ

ยิ้มจางๆ...




ตีพิมพ์ครั้งแรก
มติชนสุดสัปดาห์ ฉบับที่ 1367 วันที่ 27 ตุลาคม พ.ศ. 2549

05 ไม่

ถึงต้องง้าวหลาวแหลนสักแสนเล่ม
ให้ติดเต็มตัวฉุดพอหลุดถอน
แต่ต้องตาพาใจอาลัยอาวรณ์
สุดจะถอนทิ้งขว้างเสียกลางคัน


สุนทรภู่ / นิราศวัดเจ้าฟ้า



กระต่ายใช้หลังมือปัดปลายผมที่ลุ่ยปิดตา
จากนั้นประคองถาดอาหารออกจากห้อง กลิ่นแกงหอมน่ากิน
แต่ดูๆ ไป กลิ่นกระต่ายแรงกว่า
เถอะนะ ส่งอาหารแล้วจะรีบกลับมาอาบน้ำ เด็กสาวคิด

เปลี่ยนเสื้อผ้าทาแป้งหอมๆ แล้วไปเก็บจาน
พี่คะเนจะต้องขอบใจ ชมว่าแกงอร่อยมาก
และ...กระต่ายมีเรื่องราวมากมายจะโม้ให้ฟังเพลินไป หนูน้อยฝันหวาน


"มาแล้วค่า..." กระต่ายส่งเสียงเมื่อถึงหน้าห้อง
เงียบ เด็กสาวเอียงคอ เขยิบเข้าใกล้หน้าต่างบานเกล็ด แต่ม่านถูกดึงลงสนิทแล้ว

"พี่คะเน...อาหารมาแล้วค่า..."
มีเสียงกุกกัก ขลุกขลัก เสียงคนพูดอะไรแว่วๆ
ทำไมเหมือนมีใครอยู่ในห้องกับพี่คะเนด้วย
เด็กสาวสงสัย จะเคาะประตูมือก็ไม่ว่าง


"พี่คะเนขา..."

ประตูเปิดออกจนได้ สุดคะเนหน้าแดงจนเห็นชัด ทีท่าอิหลักอิเหลื่อชอบกล ยิ้มเฝื่อนๆ

"อ้อ กระต่าย"

"ร้อนๆ เลยค่ะ ข้าวก็อุ่นใหม่ด้วย"
กระต่ายเบียดตัวจะแทรกเข้าไป สุดคะเนกลับยืนนิ่งเหมือนขวางทาง

"ขอบคุณมาก" เสียงอ่อนโยน แต่ยื่นมือออกมา
"พี่เอาเข้าไปเอง เดี๋ยวจะเอาจานไปคืนนะ"

"กระต่ายยกให้เองค่ะ"
มีอะไรแปลกไป แต่กระต่ายยิ่งอยากรู้
ยายคนนั้นก็กลับไปแล้วนี่ มีใครมาชั่วไม่กี่นาทีนี้หรือ

"ไม่เป็นไร" สุดคะเนดึงถาดอาหารไว้ กระต่ายดึงกลับ สุดคะเนก็ไม่ปล่อยมือ

"ให้น้องเอาเข้ามาเถอะค่ะ"
ผู้หญิงผมยาวดึงประตูให้กว้างกว่าเดิม

กระต่ายตาเบิกโพลง มือเรียวงามยื่นแตะขอบถาดด้วยคน

"ดาวรับให้ดีกว่า"

กระต่ายตัวแข็ง สุดคะเนหน้าแดงกว่าเดิม
เด็กผมเปียเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่สุดคะเนจึงมีท่าทางอย่างนั้น
ก็คนที่เดินออกมาภายหลัง เสื้อยังติดกระดุมไม่ครบทุกเม็ด
เนินอกขาวผ่องจนไม่ยากที่จะจินตนาการ น้ำชุ่มผม เปียกไปทั้งตัว
หากยิ่งรัดรึงให้เห็นส่วนเว้าโค้งเรือนกาย

กระต่ายเพิ่งสังเกตว่าพี่สุดคะเนเองอยู่ในสภาพไม่ต่างกัน
เสื้อผ้ายับย่นราวผ่านการเคลื่อนไหวหนักหน่วง
กระต่ายละมือจากของที่ถือทันที เลือดฉีดขึ้นหน้าร้อนผ่าว

"...ขอ...ขอโทษค่ะ"

"เอ้อ...กระต่าย!" สุดคะเนขยับร้องเรียก แต่เสียงนุ่มนวลกระซิบข้างหู

"จะทานข้าวหรือจะ...ต่อดีคะ"


ประตูห้องปิดลง
ถาดอาหารถูกวางทิ้งบนโต๊ะเล็กไม่มีใครไยดี
สุดคะเนทรุดลงนั่งพิงผนัง น้ำเปียกพื้นเป็นจุดๆ ไป

"พี่ดาวรีบอาบน้ำเถอะค่ะ เดี๋ยวจะไม่สบาย"

ร่างบอบบางกลับคุกเข่าลง ตาแสนสวยมองสงสัย
"คะเนห่วงเด็กคนนั้นหรือคะ..."

"เปล่า ไม่เกี่ยวกับกระต่าย" สุดคะเนเสียงห้วน

"แต่พี่ว่าไม่นะ ดูเหมือนคะเนจะกังวลที่...เค้าเห็นเรา..."

สุดคะเนไม่ตอบ เบือนหน้าไปอีกทาง ดาวขยับเข้าใกล้อีก แตะมือบนแก้มให้หันมา

"คนดีของพี่ดาว..."

"คะเนอยากให้พี่อาบน้ำ!"

"อาบให้พี่สิคะ"

ตาดำสนิทหันมาทันที หญิงสาวผมยาวยิ้มจาง สุดคะเนข่มกลั้นความรู้สึกเต็มที่
"พี่ควรห่วงคนที่อยู่ในท้องบ้างนะ!"

ดาวยิ้มกว้างกว่าเดิม ขยับเข้าใกล้คนผมสั้น เสยผมสั้นเกรียนให้
"เค้าคงดีใจนะ ถ้ารู้ว่ามีอาคะเนห่วงด้วย"

"พี่ดาว..." สุดคะเนถอนใจ
"พี่ทำแบบนี้ทำไม...พี่ไม่คิดหรือว่าคนอื่นจะรู้สึกยังไง"

"ใครละคะ...คนอื่น สำหรับพี่แล้ว คะเนคนเดียวเท่านั้นที่พี่แคร์"

มือนุ่มนวลแกะกระดุมเสื้อตัวเองอีกครั้ง เสื้อสีควันบุหรี่หลุดจากไหล่
ชุดชั้นในชุ่มน้ำ ในท่านั่งคุกเข่า หญิงสาวดึงมืออีกฝ่ายมาทาบบนทรวงอก

"ฟังหัวใจพี่สิคะ" ริมฝีปากแสนหวานเอื้อนเอ่ย
"หัวใจที่บอกว่า ต้องการคะเนแค่ไหน"

สุดคะเนรั้งมือกลับ ดาวก็ยังยื้อเอาไว้ กดปลายนิ้วของอีกคนให้เลื่อนลงต่ำ
บราเซียส์บางเบามิอาจซ่อนความตื่นเต้นมุ่งหมาย
จุดสีชมพูขยายออกเหมือนดอกไม้รอฝน

สุดคะเนขืนตัวไว้ แต่ยังสัมผัสได้ถึงความร้อนผ่าว
ดาวหายใจแรง ไหวตัวสะท้าน แค่ปลายนิ้วแตะยังรู้สึกถึงเพียงนี้

"ตกลงค่ะ คะเนจะอาบน้ำให้!"

สุดคะเนผุดลุกทันที ดาวยิ้มหวาน ส่งมือให้อีกฝ่ายช่วยดึงขึ้น
แม้คนผมสั้นจะยังหมางเมิน แต่เหตุการณ์ก่อนที่เด็กคนนั้นจะมา
บอกแล้วว่าสุดคะเนอ่อนแอเพียงไร


ในห้องน้ำคับแคบยิ่งนัก
ถังสีน้ำเงินรองน้ำจนเต็มแอบข้างอ่างล้างหน้า ถัดไปเป็นโถชักโครก
หมุนไปอีกฝั่งจึงจะเป็นฝักบัวสีขาวยื่นจากผนังกระเบื้องสีเดียวกัน

ดาวขมวดผมขึ้นเหนือศีรษะ แต่ยังลุ่ยลงเคลียแก้ม
เสื้อผ้าเปียกชุ่มถูกถอดขึ้นพาดบนราว เหลือเพียงเรือนกายเปลือยเปล่า

"คะเนถอดเสื้อสิคะ"

"...ไม่เป็นไรค่ะ" สุดคะเนเบี่ยงตัว "จะอาบให้พี่ดาวก่อน"

ดาวไม่ว่าอะไร หลับตาลง ทิ้งสองแขนแนบลำตัว เผยให้เห็นร่างกายสวยงาม
หน้าท้องยังแบนราบมองไม่เห็นว่ามีอะไรซ่อนอยู่ข้างใน
สุดคะเนหมุนวาล์วน้ำ ละอองเย็นพรั่งพรู

"ถูตัวให้ด้วยสิคะ" ดาวเริงร่าเหมือนปลาที่พบแอ่งของตัวเอง
สุดคะเนเม้มริมฝีปาก ดึงขวดสบู่กดเรียกหยดเหลว

ฝ่ามือทาบบนเนื้อแขน ดาวหมุนตัวให้ชโลมด้านหลัง พลางห่อไหล่เหมือนหนาวเหน็บ

"หนาวมากมั้ยคะ" สุดคะเนเร่งมือ "ที่นี่ไม่มีน้ำอุ่นด้วยสิคะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ" ดาวเสียงพร่า
"ไม่ต้องห่วงมากค่ะ พี่ดาวแข็งแรง"

สุดคะเนลูบไล้จนสบู่แตกฟอง กลิ่นหอมกระจายฟุ้งทั่วห้อง
ผิวนุ่มเนียนตอบรับการเคลื่อนไหวเหมือนรอคอยมาชั่วกัปกัลป์

มืออ้อมโดนทรวงอก สะเทือนไหวจนรู้สึกได้

"คะเน...ถอดเสื้อเถอะนะคะ"
ดาวหมุนตัว รั้งเสื้อของเด็กสาวผมสั้น ตางามเว้าวอน

"พี่จะอาบให้ด้วย"

"ไม่ค่ะ" สุดคะเนยังยืนยัน

"นิ่งๆ สิคะ จะได้รีบอาบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอุ่นๆ พรุ่งนี้ถ้าพี่ไม่สบาย คะเนจะรู้สึกผิดมาก"

"ไม่เห็นต้องรู้สึกอย่างนั้นเลย พี่กลับมาหาคะเนเองนะ"

"...แล้วพี่ไม่ต้องทำงานหรือคะพรุ่งนี้"

"พี่โทร.ไปบอกที่บ้านแล้วว่ายังทำธุระไม่เสร็จ...
อย่ากังวลเลยค่ะ พี่กลับไม่ได้หรอก ถ้าคะเนยังรู้สึกเหมือนเมื่อเช้านี้"

ร่างเปลือยเปล่าเบียดเข้ามาอีก

"คนดีของพี่ดาว...พี่จะตายกับสายตาแบบนี้ รู้มั้ยคะ"

สุดคะเนดึงฝักบัวลงจากที่ หมุนวาล์วน้ำเพิ่มแรงขึ้น
ล้างฟองสบู่ออกเร็วกว่าเดิม ดาวมีสีหน้าเผือดไป
หญิงสาวเงียบนิ่งเมื่อรู้ว่าสิ่งที่แสดงออกไม่ทำให้อีกคนคล้อยตาม

...แต่มีหรือสุดคะเนจะไม่หวั่นไหว หญิงสาวยังเชื่อมั่น
ในเมื่อก่อนเด็กคนนั้นจะโผล่มา จูบจากความคิดถึงยังทำให้สุดคะเนโอนอ่อน

สุดคะเนเองล้างฟองสบู่ไป หัวใจกลับเต้นจนไม่เป็นจังหวะ
ต้องใช้ความรู้สึกข่มกลั้นเพียงไหน ทรมานใจเพียงใดใครรู้บ้าง
คนที่รักกำลังอยู่ตรงหน้า เปิดเผยทั้งร่างกายและจิตใจ
หวานแสนหวาน หอมแสนหอม แค่เปิดหัวใจบ้าง ดอกไม้ก็พร้อมจะบานรับ

แต่ไยความชุ่มฉ่ำที่ควรจะมีกลับแห้งเหือด
เหมือนร่างกายกับจิตใจไม่ประสานสอดคล้อง
หรือจูบที่ดื่มด่ำมีแต่ในความฝัน อ้อมกอดแท้จริงยังมาไม่ถึง

ณ จุดหนึ่ง เธอนอนกับใครต่อใครที่ไม่รักโดยง่ายดาย
แต่กับคนที่อยู่ในหัวใจตลอดเวลา


ไม่อาจ...



ตีพิมพ์ครั้งแรก
มติชนสุดสัปดาห์ ฉบับที่ 1366 วันที่ 20 ตุลาคม พ.ศ. 2549