05 ไม่

ถึงต้องง้าวหลาวแหลนสักแสนเล่ม
ให้ติดเต็มตัวฉุดพอหลุดถอน
แต่ต้องตาพาใจอาลัยอาวรณ์
สุดจะถอนทิ้งขว้างเสียกลางคัน


สุนทรภู่ / นิราศวัดเจ้าฟ้า



กระต่ายใช้หลังมือปัดปลายผมที่ลุ่ยปิดตา
จากนั้นประคองถาดอาหารออกจากห้อง กลิ่นแกงหอมน่ากิน
แต่ดูๆ ไป กลิ่นกระต่ายแรงกว่า
เถอะนะ ส่งอาหารแล้วจะรีบกลับมาอาบน้ำ เด็กสาวคิด

เปลี่ยนเสื้อผ้าทาแป้งหอมๆ แล้วไปเก็บจาน
พี่คะเนจะต้องขอบใจ ชมว่าแกงอร่อยมาก
และ...กระต่ายมีเรื่องราวมากมายจะโม้ให้ฟังเพลินไป หนูน้อยฝันหวาน


"มาแล้วค่า..." กระต่ายส่งเสียงเมื่อถึงหน้าห้อง
เงียบ เด็กสาวเอียงคอ เขยิบเข้าใกล้หน้าต่างบานเกล็ด แต่ม่านถูกดึงลงสนิทแล้ว

"พี่คะเน...อาหารมาแล้วค่า..."
มีเสียงกุกกัก ขลุกขลัก เสียงคนพูดอะไรแว่วๆ
ทำไมเหมือนมีใครอยู่ในห้องกับพี่คะเนด้วย
เด็กสาวสงสัย จะเคาะประตูมือก็ไม่ว่าง


"พี่คะเนขา..."

ประตูเปิดออกจนได้ สุดคะเนหน้าแดงจนเห็นชัด ทีท่าอิหลักอิเหลื่อชอบกล ยิ้มเฝื่อนๆ

"อ้อ กระต่าย"

"ร้อนๆ เลยค่ะ ข้าวก็อุ่นใหม่ด้วย"
กระต่ายเบียดตัวจะแทรกเข้าไป สุดคะเนกลับยืนนิ่งเหมือนขวางทาง

"ขอบคุณมาก" เสียงอ่อนโยน แต่ยื่นมือออกมา
"พี่เอาเข้าไปเอง เดี๋ยวจะเอาจานไปคืนนะ"

"กระต่ายยกให้เองค่ะ"
มีอะไรแปลกไป แต่กระต่ายยิ่งอยากรู้
ยายคนนั้นก็กลับไปแล้วนี่ มีใครมาชั่วไม่กี่นาทีนี้หรือ

"ไม่เป็นไร" สุดคะเนดึงถาดอาหารไว้ กระต่ายดึงกลับ สุดคะเนก็ไม่ปล่อยมือ

"ให้น้องเอาเข้ามาเถอะค่ะ"
ผู้หญิงผมยาวดึงประตูให้กว้างกว่าเดิม

กระต่ายตาเบิกโพลง มือเรียวงามยื่นแตะขอบถาดด้วยคน

"ดาวรับให้ดีกว่า"

กระต่ายตัวแข็ง สุดคะเนหน้าแดงกว่าเดิม
เด็กผมเปียเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่สุดคะเนจึงมีท่าทางอย่างนั้น
ก็คนที่เดินออกมาภายหลัง เสื้อยังติดกระดุมไม่ครบทุกเม็ด
เนินอกขาวผ่องจนไม่ยากที่จะจินตนาการ น้ำชุ่มผม เปียกไปทั้งตัว
หากยิ่งรัดรึงให้เห็นส่วนเว้าโค้งเรือนกาย

กระต่ายเพิ่งสังเกตว่าพี่สุดคะเนเองอยู่ในสภาพไม่ต่างกัน
เสื้อผ้ายับย่นราวผ่านการเคลื่อนไหวหนักหน่วง
กระต่ายละมือจากของที่ถือทันที เลือดฉีดขึ้นหน้าร้อนผ่าว

"...ขอ...ขอโทษค่ะ"

"เอ้อ...กระต่าย!" สุดคะเนขยับร้องเรียก แต่เสียงนุ่มนวลกระซิบข้างหู

"จะทานข้าวหรือจะ...ต่อดีคะ"


ประตูห้องปิดลง
ถาดอาหารถูกวางทิ้งบนโต๊ะเล็กไม่มีใครไยดี
สุดคะเนทรุดลงนั่งพิงผนัง น้ำเปียกพื้นเป็นจุดๆ ไป

"พี่ดาวรีบอาบน้ำเถอะค่ะ เดี๋ยวจะไม่สบาย"

ร่างบอบบางกลับคุกเข่าลง ตาแสนสวยมองสงสัย
"คะเนห่วงเด็กคนนั้นหรือคะ..."

"เปล่า ไม่เกี่ยวกับกระต่าย" สุดคะเนเสียงห้วน

"แต่พี่ว่าไม่นะ ดูเหมือนคะเนจะกังวลที่...เค้าเห็นเรา..."

สุดคะเนไม่ตอบ เบือนหน้าไปอีกทาง ดาวขยับเข้าใกล้อีก แตะมือบนแก้มให้หันมา

"คนดีของพี่ดาว..."

"คะเนอยากให้พี่อาบน้ำ!"

"อาบให้พี่สิคะ"

ตาดำสนิทหันมาทันที หญิงสาวผมยาวยิ้มจาง สุดคะเนข่มกลั้นความรู้สึกเต็มที่
"พี่ควรห่วงคนที่อยู่ในท้องบ้างนะ!"

ดาวยิ้มกว้างกว่าเดิม ขยับเข้าใกล้คนผมสั้น เสยผมสั้นเกรียนให้
"เค้าคงดีใจนะ ถ้ารู้ว่ามีอาคะเนห่วงด้วย"

"พี่ดาว..." สุดคะเนถอนใจ
"พี่ทำแบบนี้ทำไม...พี่ไม่คิดหรือว่าคนอื่นจะรู้สึกยังไง"

"ใครละคะ...คนอื่น สำหรับพี่แล้ว คะเนคนเดียวเท่านั้นที่พี่แคร์"

มือนุ่มนวลแกะกระดุมเสื้อตัวเองอีกครั้ง เสื้อสีควันบุหรี่หลุดจากไหล่
ชุดชั้นในชุ่มน้ำ ในท่านั่งคุกเข่า หญิงสาวดึงมืออีกฝ่ายมาทาบบนทรวงอก

"ฟังหัวใจพี่สิคะ" ริมฝีปากแสนหวานเอื้อนเอ่ย
"หัวใจที่บอกว่า ต้องการคะเนแค่ไหน"

สุดคะเนรั้งมือกลับ ดาวก็ยังยื้อเอาไว้ กดปลายนิ้วของอีกคนให้เลื่อนลงต่ำ
บราเซียส์บางเบามิอาจซ่อนความตื่นเต้นมุ่งหมาย
จุดสีชมพูขยายออกเหมือนดอกไม้รอฝน

สุดคะเนขืนตัวไว้ แต่ยังสัมผัสได้ถึงความร้อนผ่าว
ดาวหายใจแรง ไหวตัวสะท้าน แค่ปลายนิ้วแตะยังรู้สึกถึงเพียงนี้

"ตกลงค่ะ คะเนจะอาบน้ำให้!"

สุดคะเนผุดลุกทันที ดาวยิ้มหวาน ส่งมือให้อีกฝ่ายช่วยดึงขึ้น
แม้คนผมสั้นจะยังหมางเมิน แต่เหตุการณ์ก่อนที่เด็กคนนั้นจะมา
บอกแล้วว่าสุดคะเนอ่อนแอเพียงไร


ในห้องน้ำคับแคบยิ่งนัก
ถังสีน้ำเงินรองน้ำจนเต็มแอบข้างอ่างล้างหน้า ถัดไปเป็นโถชักโครก
หมุนไปอีกฝั่งจึงจะเป็นฝักบัวสีขาวยื่นจากผนังกระเบื้องสีเดียวกัน

ดาวขมวดผมขึ้นเหนือศีรษะ แต่ยังลุ่ยลงเคลียแก้ม
เสื้อผ้าเปียกชุ่มถูกถอดขึ้นพาดบนราว เหลือเพียงเรือนกายเปลือยเปล่า

"คะเนถอดเสื้อสิคะ"

"...ไม่เป็นไรค่ะ" สุดคะเนเบี่ยงตัว "จะอาบให้พี่ดาวก่อน"

ดาวไม่ว่าอะไร หลับตาลง ทิ้งสองแขนแนบลำตัว เผยให้เห็นร่างกายสวยงาม
หน้าท้องยังแบนราบมองไม่เห็นว่ามีอะไรซ่อนอยู่ข้างใน
สุดคะเนหมุนวาล์วน้ำ ละอองเย็นพรั่งพรู

"ถูตัวให้ด้วยสิคะ" ดาวเริงร่าเหมือนปลาที่พบแอ่งของตัวเอง
สุดคะเนเม้มริมฝีปาก ดึงขวดสบู่กดเรียกหยดเหลว

ฝ่ามือทาบบนเนื้อแขน ดาวหมุนตัวให้ชโลมด้านหลัง พลางห่อไหล่เหมือนหนาวเหน็บ

"หนาวมากมั้ยคะ" สุดคะเนเร่งมือ "ที่นี่ไม่มีน้ำอุ่นด้วยสิคะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ" ดาวเสียงพร่า
"ไม่ต้องห่วงมากค่ะ พี่ดาวแข็งแรง"

สุดคะเนลูบไล้จนสบู่แตกฟอง กลิ่นหอมกระจายฟุ้งทั่วห้อง
ผิวนุ่มเนียนตอบรับการเคลื่อนไหวเหมือนรอคอยมาชั่วกัปกัลป์

มืออ้อมโดนทรวงอก สะเทือนไหวจนรู้สึกได้

"คะเน...ถอดเสื้อเถอะนะคะ"
ดาวหมุนตัว รั้งเสื้อของเด็กสาวผมสั้น ตางามเว้าวอน

"พี่จะอาบให้ด้วย"

"ไม่ค่ะ" สุดคะเนยังยืนยัน

"นิ่งๆ สิคะ จะได้รีบอาบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอุ่นๆ พรุ่งนี้ถ้าพี่ไม่สบาย คะเนจะรู้สึกผิดมาก"

"ไม่เห็นต้องรู้สึกอย่างนั้นเลย พี่กลับมาหาคะเนเองนะ"

"...แล้วพี่ไม่ต้องทำงานหรือคะพรุ่งนี้"

"พี่โทร.ไปบอกที่บ้านแล้วว่ายังทำธุระไม่เสร็จ...
อย่ากังวลเลยค่ะ พี่กลับไม่ได้หรอก ถ้าคะเนยังรู้สึกเหมือนเมื่อเช้านี้"

ร่างเปลือยเปล่าเบียดเข้ามาอีก

"คนดีของพี่ดาว...พี่จะตายกับสายตาแบบนี้ รู้มั้ยคะ"

สุดคะเนดึงฝักบัวลงจากที่ หมุนวาล์วน้ำเพิ่มแรงขึ้น
ล้างฟองสบู่ออกเร็วกว่าเดิม ดาวมีสีหน้าเผือดไป
หญิงสาวเงียบนิ่งเมื่อรู้ว่าสิ่งที่แสดงออกไม่ทำให้อีกคนคล้อยตาม

...แต่มีหรือสุดคะเนจะไม่หวั่นไหว หญิงสาวยังเชื่อมั่น
ในเมื่อก่อนเด็กคนนั้นจะโผล่มา จูบจากความคิดถึงยังทำให้สุดคะเนโอนอ่อน

สุดคะเนเองล้างฟองสบู่ไป หัวใจกลับเต้นจนไม่เป็นจังหวะ
ต้องใช้ความรู้สึกข่มกลั้นเพียงไหน ทรมานใจเพียงใดใครรู้บ้าง
คนที่รักกำลังอยู่ตรงหน้า เปิดเผยทั้งร่างกายและจิตใจ
หวานแสนหวาน หอมแสนหอม แค่เปิดหัวใจบ้าง ดอกไม้ก็พร้อมจะบานรับ

แต่ไยความชุ่มฉ่ำที่ควรจะมีกลับแห้งเหือด
เหมือนร่างกายกับจิตใจไม่ประสานสอดคล้อง
หรือจูบที่ดื่มด่ำมีแต่ในความฝัน อ้อมกอดแท้จริงยังมาไม่ถึง

ณ จุดหนึ่ง เธอนอนกับใครต่อใครที่ไม่รักโดยง่ายดาย
แต่กับคนที่อยู่ในหัวใจตลอดเวลา


ไม่อาจ...



ตีพิมพ์ครั้งแรก
มติชนสุดสัปดาห์ ฉบับที่ 1366 วันที่ 20 ตุลาคม พ.ศ. 2549